از مکان و مسکن و مأواي حاصلخيز او              از کوير و ساحل بحر عمان گويم سخن

از فراز کوه تفتان ، اژدهاي آتشين                سرد و آرام با دلي آتشفشان گويم سخن

من ز بزمان و شکار و صيد و آب معدنش            از جبال زنده سر بر کهکشان گويم سخن

از ديار پيپ ، فنوج ، آزباگ و کوه سفيد                 معدن نفت ، طلا و برليان گويم سخن

من ز بنت مير قنبر ، نيکشهر و قصر قند              من از ان پاينده مرد جاودان گويم سخن

زان همه آب روان ملک بمپور بحرگون              بس لطيف و نرم مثل پرنيان گويم سخن

ارض حاصلخيز و آن رودخانه پربرکتش             غله را انبار همچون سيستان گويم سخن

بخش سربازم بهشت خطه زرخيز من                 باغهاي سبز آن، چون بوستان گويم سخن

از ديار پيشين وخاک زر باهوکلات                   من ز خاکي که نباشد مثل آن گويم سخن

چابهار و بندر آزاد و بحر پر خروش                       از کنارک اين ديار مرزبان گويم سخن

از سفالکاران سرباز وسراوان سر فراز                   مردمان بي ريا وکاردان گويم سخن

از دلاور مردم سرحد ، خاش و زاهدان               از براي خاک ميهن جانفشان گويم سخن

 ازجنوب شرق ايران از هواي گرم گرم             چون دل اين مردم خونگرممان گويم سخن

مسکنم ، تاريخ گويد ساحل بحر خزر                 چون همان دريادلان قهرمان گويم سخن

سامي ام گويند ، اما آريائي زاده ام                           بازبان آريائي همچنان گويم سخن

سرزمينم راعرب خواند، مکا با ضم ميم                 وز مکوران خاک پاک مکران گويم سخن

تازيان را چ نباشد ، نام من گويد بلوش                اين چنين اسمي ز تورات زمان گويم سخن

هموطن با ضم ب گويد ، بلوچ نام مرا                     من به فتح ب و لام عيان گويم سخن

پاکزاد فردوسي در شاهنامه، از کوچ بلوچ             ذکر خيري کرده ، من از اين وآن گويم سخن

شاعر طوسم ، سگالنده همي خوان مرا                با عدوي خاک ميهن از تئان گويم سخن

سر ز راه خاک موطن، کي کنم هر گز دريغ                 عرصه پيکار را چون قهرمان گويم سخن

کيش من اسلام مي باشد ، زبانم آريا                    رايت اسلام را چون پاسبان گويم سخن

هنگ جمازم بود، نقش ستون  بيستون                   من زدور داريوش و آن زمان گويم سخن

دفن شد در زير خاکم لشکر اسکندري                        از نبرد و کارزار بي امان گويم سخن

زير پايم فرش کردم لشکر ، حجاج را                    آنچنانکه برگ ريزد در خزان گويم سخن

لشکر صفاريان را در سراوان ، شهر جالق             کرده ام تدفين ، من از ان مکان گويم سخن

از جدال تن به تن با پير استعمار ، من                  از بلوچ ، چاه تمين و زاهدان گويم سخن

ديلمي ها لشکري از قوم من در فوج  خود              داشتند ، زان لشکر پيل دمان گويم سخن

از جلال الدين خوارزمي، با قوم مغول                 من حمايت کرده ام تا پاي جان گويم سخن

از شکست گنجعلي ، والي شاه عباس ، من              با تو از شمس بلوچ پهلوا ن گويم سخن

نارواها ديدم از قوم مغول ، بي حد من                    از جفا و جورشان، من با فغان گويم سخن

دفع شر اشرف افغان را ، در کوه سفيد                   من نمودم مثل آن شير ژيان گويم سخن

از جفا خوردم اگر آن سيب زهر آلوده را 

از امير غزنوي ، در اصفهان گويم سخن

کشتن نادر ، سپس تا عهد شاهان قجر                    داد خود بگرفته ام ، از دشمنان گويم سخن

قلعه بمپور ، کو سايد سرش بر کهکشان                 هر ستون را بود ، صد داستان گويم سخن

تازيانه خورده ام ، از دشمنان بسيار من                  از نشان ظلمشان ، بر پشت جان گويم سخن

باز کرد يوغ اسارت ، انقلاب                               با سپاس زان ، خداي لامکان گويم سخن

سخت بيزارم من ، از کار خلاف و هرزگي              مرد کارم ، از براي آب و نان گويم سخن

سرزمينم مستعد ، و مردمانم  با هنر                        با مردمان دنيا ، همزبان  گويم سخن

گر بود ابزار کارم ، در امور صنعتي                    در جوار ، ملک چين واصفهان گويم سخن

دختران با هنر ، گلدوز و سوزن کار من                منحصر تنها به فرد ، از کارشان گويم سخن

رودهاي دامن ، بمپور ، سرباز و نهنگ                 جاريند ، افسوس من تشنه لبان گويم سخن

قلعه پهره ،  که از قاجار باشد يادگار                      از بن اين برج  ، عهد باستان گويم سخن

قادر ، اندر بارگاه  موطن  آزادگان                          با سري تسليم ،  بر اين آستان گويم سخن

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: